"Πιάσε"

"Να μείνεις" μου λέει η φωνή. 

"Να μείνεις ν' αφουγκραστείς το σύμπαν"! 

-Γιατί; 

"Ν' ακούσεις... πόσο μικρός, πόσο μεγάλος είσαι... 

Και... τα οράματα που 'χει η πανσέληνος."

-Τι;  

"Πως κάποτε κάποτε γίνεται γη. 

Κι είναι εκείνη η νύφη..." 

-Κι ύστερα τι; 

"Γαμπρός της ο θάνατος που απλώνει σεντόνι." 

-Ως τότε που η πέτρα θ' ανθίζει χορτάρι, δε γίνεται! 

Δε γίνεται λέω! 

"Εκείνη ονειρεύεται. Όνειρο είναι, μη σκας. 

Εκείνη αυτό ξέρει. Τούτο το τέλος... "

-Γιατί να 'χει τέλος; 

Φωνή δεν ακούω. Αρχίζει η βροχή. 

"Να μείνεις" μου λέει, "να μείνεις!" κι αυτή. 

"Εδώ ως το κόκκαλο... "

-Γιατί; 

"Σου φέρνω το σύμπαν. 

Νιώσε... πόσο μικρός, πόσο μεγάλος είσαι... 

Δικά σου τα οράματα. Πιάσε!" 

-Ως τι; 

"Χτίσε και φτιάξε, γκρέμισε, χάλασε εσύ! 

Συνέχεια ή τέλος σου όρισε... εσύ. 

Ως τόσο μικρός, ως τόσο μεγάλος.

  
                                                                                                        Ευαγγελία 
                                                                                  ( Από τη συλλογή "Η κυρά των φεγγαριών")