"Χρόνια Πολλά και Καλά"

   

   
    Σήμερα το είδα! Κάτι καινούριο είχε γεννηθεί...
Το έλαβα από τον ήλιο στην πρωινή μου βόλτα. Μα δεν ήταν μόνο αυτό. Εκείνος έλαμπε έτσι και άλλες ημέρες. Το είδα σχεδόν παντού.
   Αφήνοντας τις κατσαρόλες στο φούρνο μου να σιγοψήνουν ό,τι ετοίμαζα και βγαίνοντας, είπα αρχικά πως θα κρύωνα με τα λιγότερα ρούχα που φόραγα, χωρίς το σκουφί μου και καλοκαιρινές μπαλαρίνες στα πόδια. Και ήταν τα πόδια μου αυτά που μίλησαν ύστερα. Πρώτη φορά λοιπόν για Χειμώνα, εκεί στο πλάι του δρόμου που στάθηκα, έσκυψα κι έβγαλα κάλτσες, να περπατάω πιο άνετα. Ποιος; Εγώ, που όταν έβλεπα πόδια γυμνά αλλονών στο ιατρείο μου το καταχείμωνο, άρχιζα και ανατρίχιαζα! Τώρα συνέχισα άνετα και σταθερά με κάλτσες και γάντια στην τσέπη. 
   Το ψιλικατζίδικο της γωνίας ήταν κλειστό. Αναμενόμενο σκέφτηκα, μα κάτι άλλο περίμενα. Στα λιγοστά αυτοκίνητα, καλοντυμένοι οδηγοί και οι κυρίες με τα γλυκά τους στα πόδια. Ένα ζευγάρι μεσήλικων μες τα καλά του, ανηφορίζει εκεί που εγώ κατεβαίνω.  Η γυναίκα αναπάντεχα μου εύχεται πριν προσπεράσω, με καλοσύνη γιαγιάς, σαν να με ξέρει: "Χρόνια πολλά κοπέλα μου!" 
   Ένιωσα οικεία και όμορφα. Πάντα η μοναξιά λιγοστεύει με μια καλημέρα. Πόσο μάλλον με μία ευχή... Στην στροφή ακούω μουσική και ψητού μυρωδιά αγγίζει την μύτη μου. Σήμερα είναι Χριστούγεννα! Και φαίνονται και σ' αυτή την αυλή που ζούνε Πακιστανοί. Καμιά μέρα που πέρναγα δεν ήτανε έτσι. Τώρα τραγουδούν τα τραγούδια τους. 
   Ως και ο Άρχοντας στο παρακάτω χωράφι φοράει σήμερα την φορεσιά του! Μου κάνει εντύπωση και μου έρχεται και να γελάσω. Τόσες φορές, τόσες μέρες με κρύο, και στη βροχή που τον συνάντησα, εκείνος γυμνός και στητός. Σήμερα όμως, ένα γαλάζιο πανωφόρι κάλυπτε το ωραίο του σώμα. Ποιος είναι ο Άρχοντας; Ένα άλογο που βλέπω συχνά, χωρις χαλινάρι, και μου το σύστησε κάποτε ο αφέντης του έτσι: "Άρχοντα". Αν... έχουν αφέντες τα άλογα, και πόσο μάλλον οι άρχοντες. 
   Καθώς λοιπόν έκανα τον κύκλο μου και γύριζα- μην κάψω το φαγητό σκεφτόμουν - και άφησα τον άρχοντα πίσω μου, μία κυρία έσερνε δύο σακκούλες σκουπίδια ως τον κάδο. Αταίριαστη χειρονομία για σήμερα έλεγα μέσα μου, αν και εγώ το ίδιο έκανα όταν ξεκίνησα, με δύο μικρότερες σακκούλες στα χέρια μου... Μοναχική χειρονομία να βγάζεις σκουπίδια στις δώδεκα ή ώρα Χριστούγεννα... Ναι; Γυρνάω και λέω "Χρόνια πολλά!" χωρίς να την ξέρω. Τι αναπάντεχος χείμμαρος επικοινωνίας που ήρθε μετά! Τρία μικρά εγγόνια της και δυο θυγατέρες με τους γαμπρούς της, μόλις έιχαν βγει για καφέ, και εκείνη, ίσα που πρόλαβε λίγο να συμμαζέψει μου έλεγε. Και... "άντε να πηγαίνετε σε λίγο" της ερχότανε να τους πει, γιατί τους είχε όλους μαζί τρεις ημέρες, και είχε πολύ κουραστεί. Όμως είναι χαρά. Εκεί καταλήξαμε και οι δυο την κουβέντα μας, και καθώς κάνω να φύγω, ακούω την ευχή:"Έτσι να σε ξαναδώ, με τα μακριά σου τα μαλλιά, τα ανέμελα, και χαρούμενη πάλι και την άλλη φορά!" Τι ωραία ευχή από μία ...άγνωστη; 
   Λίγο πριν φτάσω σπίτι, ξαναπερνώ απ' το ψιλικατζίδικο της γωνίας και ...όπα! Αυτήν τη φορά κάποιος είναι εκεί. Η γυναίκα του ζευγαριού που το έχει, καθισμένη απολαυστικά στον ήλιο, με μία κούπα στα χέρια της! Αυτό και αν είναι καινούριο! Άλλες μέρες σ' αυτή τη γωνιά, μια παρέα καθισμένων αντρών κουβέντιαζε πίνοντας κάτι, και η γυναίκα αυτή βιαστική να περνάει μέσα έξω φροντίζοντας κάτι... "Χρόνια πολλά και καλά!" της φώναξα καθώς χαιρετούσα με του ματιού μου την άκρη.  Κι εκείνη ανταπέδωσε ήρεμα, με τα αυτοκίνητα τώρα μπροστά της να περνούν βιαστικά για όπου πηγαίναν. 
   Άκουσα ξάφνου το γεμιστό κοτόπουλο να μου φωνάζει "θα καώ αν δεν έρθεις", και με την θύμιση της συνέπειας των φίλων να φτάνουν πάντα στην ώρα τους, επιτάχυνα λίγο το βήμα μου. Γυρίζοντας σπίτι, πρόλαβα το κοτόπουλο και με προλαβαίνουν οι φίλοι να κόβω σαλάτα. "Χρόνια πολλά και καλά!" τους υποδέχομαι με τα μαρούλια στο αριστερό μου χέρι, καθώς ανοίγω την πόρτα και τους αγκαλιάζω με το δεξί. Τελικά ο καλός λόγος, η ευχή που δίνεται αυθόρμητα χωρίς πρέπει και προσδοκίες, μήπως είναι το καλύτερο που γέννήθηκε σε τούτη τη μέρα;
                                                                    Ε. Σ.