"Δεν φταίει κανείς"

   Λες και τούτος ο Χειμώνας είναι εδώ για να αγαπήσουμε... τον εαυτό μας...

 "Ό,τι αργεί κι ό,τι στη γη 

είναι βαθιά κρυμμένο 

πάλι στο φως θα βαφτιστεί 

και θα 'ρθει ευλογημένο."

                    Ηλίας Κατσούλης

                      "Καλαντάρι"

   Ναι... Ακόμα και όσοι αυτή την εποχή καλλιεργούμε την απελπισία, ας θυμηθούμε πως όλα είναι ένας κήπος. Ό,τι σπέρνεις, πιθανόν να θερίσεις. Ό,τι θρέφεις, αυτό θεριεύει. 
   Ας προτιμούμε την καλλιέργεια της ευγνωμοσύνης για τα πάντα. Κι ας του φαίνεται λίγο του μικρόψυχου νου, το να επιστρέφει σώος και ασφαλής στο σπίτι τα βράδια, ενώ ξέρει πως οι μισοί και πλέον συνάνθρωποι κυκλοφορούν υπό την επήρεια φαρμάκων για να βγάλουν τη μέρα ή και τη νύχτα τους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τις ισορροπίες και τα αντανακλαστικά τους... Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και η ζωή, ναι η ζωή, δεν είναι δεδομένη. Ειδικά όσοι περνούμε τον εαυτό μας για έξυπνο, ας προσέξουμε. Μου πήρε χρόνια να νιώσω το πώς είναι "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...".
   Είναι πολύ το να πλαγιάζεις σ' ένα μαξιλάρι και να κλείνουν τα μάτια, όπως μικρού παιδιού απ' την κούραση... Ευλογία. Έχω ασθενή που όπως μου 'λεγε χτες, πέφτει και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κι αληθινά σας λέω έχει παιδιά κι εγγόνια, άντρα καλό, υγεία κατά τα φαινόμενα, σπίτι και εξοχικό, και όλα μοιάζουν τακτοποιημένα. Και όμως...
   Ας πούμε ευχαριστώ για τον ήλιο που βγήκε σήμερα, για να ...διαψεύσει τα λόγια του γιου μου τόσες μέρες με τη βροχή και το κρύο: "Αγγλία γίναμε μάνα..." 'Οχι, του έλεγα. Εμείς έχουμε τον ήλιο που, αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή θα βγει. 
   Και τι πάει να πει αργά ή γρήγορα, σκέφτομαι τώρα καθώς συλλαμβάνω τις λέξεις που κυλούν. Όσο αργά ή όσο γρήγορα μπορεί ο καθένας να δει, να αντέξει, και ύστερα ν' απολαύσει. Αυτή την αλληλουχία αλλαγών συνέλαβα σήμερα, ύστερα από μια ευλογημένη κουβέντα με το γαμπρό μου. Κάποτε έτρεχα πολύ, χωρίς ανάσα μέρα και νύχτα, έλεγα ζούσα, ενώ απλά επιβίωνα. Τα χρήματα περνούσαν απ' τα χέρια πολλά για ...πολλά. Τώρα πιο λίγα, φεύγουν πολύ, μα κι αν δεν βγω και μείνω στο σπίτι, είμαι καλύτερα από τότε. Τώρα αναπνέω και προλαβαίνω να δω τα ωραία. Τώρα δεν φταίει η ζωή που περνά και συμβαίνει, ούτε κανείς. Τώρα ευθύνομαι μόνο εγώ, αν δεν τη δω. Ούτε και τότε έφταιγα όμως, που έτρεχα έτσι... Και ούτε υπάρχει λάθος, όπως πήγε να πει ο γαμπρός μου. Γιατί τότε, απλά δεν μπορούσα να αντέξω όσα θα έβλεπα γύρω, αν λίγο χαλάρωνα. Για να χαλαρώσω, θα έπρεπε να σταματήσω να σκέφτομαι τόσο. Αν σταματούσα να σκέφτομαι, τότε θα ένιωθα πολύ! Αν ένιωθα, θα ζωντάνευα πιο νωρίς. Αν ζωντάνευα πριν τη στιγμή που έπρεπε, θα πάθαινα ότι τα πράγματα που ξεπαγώνουν με το ζόρι. Θα τσάκιζα. Τις επιλογές μου δεν θα άντεχα... ούτε καν το ότι έγινα οδοντίατρος. Το ποια είμαι εγώ, αλλά και το ποιοι είναι οι άλλοι. Δεν ήταν καιρός για αλλαγές. Το έκανα μόνο όταν μπόρεσα. Και το έργο εξελίσσεται ακόμα...  
   Γι αυτό λέω πως κάθε στιγμή είναι  για ένα "αλλιώς", μα επίσης και για ένα "ας είναι". Μας χρειάζεται αρκετή δύναμη για ένα αλλιώτικο βλέμμα και μία πορεία "αλλιώς", μα και πολλή επίσης, για την υπομονή που θέλει η αποδοχή αυτού που είναι, έτσι όπως είναι. Και σας ορκίζομαι, πως μόνο μέσα από την Τέχνη της Ευγνωμοσύνης για το καθετί, συμβαίνει πιο απλά, πιο γρήγορα, πιο εύκολα, εκείνο το "αλλιώς". 

                                        Ε.Σ.