"Καινούρια γυναίκα"

Η καινούρια γυναίκα δεν αρχινά απ' τον έρωτα! 
Κάθε της κύταρο δονεί η ζωή και την μεθάει ο χτύπος κι η ανάσα της. 
Η καινούρια θωρεί την παλιά, μα την αφήνει ξοπίσω της.  
Όταν κοιτά, αφήνει το ίχνος της γιατί 'ναι μοιραία...
Χαμογελά και χορεύει οπωσδήποτε! 
Δεν τρέχει να "χάσει" κιλά, μα αφήνει τα βάρη που κράταγε πάνω της. 
Όπου αφαιρεί, προσθέτει αρμονία. 
Κι από τις "φέτες"...  διαλέγει καρπούζι. 
Ούτε τη νοιάζει το πόσο σου, μα μόνο το πώς. 
Αν τυχερός, κοντά της σταθείς, δε θα σου δείξει το ψέμα γι αλήθεια της. 
Τέτοια τερτίπια εκείνη, δεν τα χρειάζεται.  

Ούτε παλεύει για φίλους ανύπαρκτους. 
Ξέρει κι ο χρόνος πως είναι ένας ψεύτης. 
Του χαμογελά σαν σβήνει κεράκια του, 
γιατί 'ναι η καρδιά της φλόγα αναμμένη. 
Κι αν βάλει νυστέρι σε όσα της χάραξε, πάει να πει πως δεν τον φοβάται. 
Αυτή αξιώνεται έξω της, όπως και μέσα ανέγγιχτη. 
Δεν κάνει την όμορφη , "είναι" Ωραία. 
Ούτε την τέλεια... "είναι" σπουδαία. 
Δεν κάνει την ξέγνοιαστη, απλά χαλαρώνει. 
Να μπαίνει στη μέρα της πρώτα ο ήλιος. 
Ν' ακούει τα πουλιά, κι ύστερα τ' άλλα...

Και όταν η νύχτα απλώνει τα χέρια της, 
εκείνη τη βρίσκει να φέγγει ακόμη. 
Γιατί ως το λιόγερμα πέρασε κι άφησε 
πολλά "ευχαριστώ" και λίγα "συγγνώμη". 
Και αν στο κρεβάτι ξαπλώνει μονάχη της, 
το προτιμά απ' της τρύπιας ανάγκης 
που όσο κι αν τρέφονται ποτέ δεν χορταίνουν. 
Εκείνη γνωρίζει, σαν φύλακας άγγελος ενός δισκοπότηρου, 
πού στάζει τα χείλη κι αυτό το κορμί της. 
Έπαθε κι έμαθε να ανοίγεται ολόψυχα 
σε ένα φιλί που να την αγγίζει, σε μία αγκαλιά που να την χωρά. 

                                                                                                               Ε. Σ. (Ανέκδοτη ποίηση)