"Θέλω να ξανάρθω!"

Όπως και να κάνεις σ' έναν καινούριο τόπο, θα δεις αυτό που θέλεις να δεις. Αυτό που κουβαλάς μέσα σου, όπως έλεγε ο Καζαντζάκης. Οπότε κάθε λέξη σαν ταξιδιωτική εμπειρία, δεν περιγράφει απαραίτητα αυτό που υπάρχει μπροστά σου σ' ένα ταξίδι. Μπορώ λοιπόν μόνο να αποθέσω παρατηρήσεις γύρω από μένα και κάποιες φωτογραφίες που και πάλι τα μάτια μου επέλεξαν να σταθούν και να αποδώσουν...

   Το μόνο ίσως που μπορώ με βεβαιότητα να πω, είναι ό,τι σαν παιδί ένιωσα και σημείωσα μέσα μου... χμ... και έξω μου κάποιες φορές... Γιατί στ' αλήθεια χοροπηδούσα από χαρά όταν μπήκα στο απίστευτα όμορφο και άνετο ποταμόπλοιο που θα μας πήγαινε κατά μήκος του Νείλου, και παρά λίγο να χτύπαγα και τα πόδια μου πεισματικά στο έδαφος όταν κόντευε να τελειώσει το ταξίδι, λέγοντας σ' όλους "θέλω να ξανάρθω!" Και είναι σπάνιο για μένα να θέλω να ξαναπάω στον ίδιο τόπο. Συνήθως χορταίνω. Κάτι μου λέει φτάνει. Όμως εκεί, στη Αίγυπτο, έχω κι άλλα να δω, μα κυρίως να μυρίσω... 

Ένας λωτός στη μικρή λίμνη του αρχαιολογικού μουσείου στο Κάιρο. 

   

    Χαιρετούσα λοιπόν με τις τελευταίες μου ματιές το Κάιρο, κι έναν ήλιο αφέντη που μόνο εκεί μπορεί να είναι τόσο κόκκινος, ενώ μέσα μου καθησύχαζα τη λαχτάρα να περπατήσω στα αγουροξυπνημένα σοκάκια αυτής της πόλης, με την υπόσχεση να ξανάρθω. Αυτής της πόλης που όπως είπε ο καλός ξεναγός μας, δεν κοιμάται ποτέ! Που όμως τη νιώθω αυτή την ώρα  να ανακάθεται στο αιώνιο μαξιλάρι της, το καμωμένο από λωτό και πάπυρο, καθώς τη χτυπάει το πρώτο φως. Μία χρισμένη βασίλισσα που κρύβεται πίσω από ένα τοξωτό παράθυρο φτώχειας, γνωρίζοντας πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ...Ίσως γι αυτό οι άνθρωποί της ξέρουν να γελούν...   
   Αντίο Κάιρο...Φεύγω κοιτώντας πέρα μακριά τους μιναρέδες, τα ψηλότερα κτίσματά της  κι ακόμα πιο πέρα τις πυραμίδες της, να χάνονται μέσα σ' ένα μόνιμο σύννεφο σκόνης από την έρημο.  Από το εσωτερικό μιας χώρας γεμάτης αινίγματα, καλοκρυμμένα μηνύματα και ιερότητα. Η Αίγυπτος  περιμένει τους επισκέπτες της για να τους μυήσει πάντα σε κάτι που είναι έτοιμοι γι αυτό από καιρό... Αν δεν είναι, τους προετοιμάζει ... Είμαι σίγουρη γι αυτό.

                        Συμβολική αναπαράσταση της ένωσης Άνω και Κάτω Αιγύπτου
                                 τότε που οι άρχοντές της γνώριζαν τη σημασία της...

                       Χρώματα κι αρώματα... από τους Νούβιους, στη Νότια Αίγυπτο.

                                            Λούξορ... στην αγκαλιά των παιδιών!

 Σε ιστορικό καφενέ  με τα μάτια ενός παιδιού...

"Μμμ... σιγά! Κολώνες έχουμε κι εμείς!" θα 'λεγε εδώ γελώντας η μάνα μου...

"Ναι... αλλά όχι σαν αυτές!" θα απαντούσε εδώ ο άνθρωπός μας...

   

   Είδα λοιπόν απλούς ανθρώπους με προθυμία να βοηθήσουν, με διάθεση για επικοινωνία,

ευγένεια και χαμόγελο. Είδα και τη φτώχεια και ξαφνιάστηκα, που δεν έκανε παρέα με τη μιζέρια... Και είπα μέσα μου, πως αυτό είναι σίγουρα Τέχνη!

                                          Από το ναό της Μητέρας Θεάς στο νησί Φιλάε.