"...λέω δε ζω..."

   Όταν δε ζω κοιτάζω απ' το τζάμι... 
   Μια τούφα μαλλιά μπρος τα μάτια χτυπά στο σφυγμό της. Ως εκεί φτάνει η καρδιά μου το χτύπο της, κι εγώ λέω δε ζω; 
Τα μαστόρια μιας οικοδομής εκεί έξω, κρατούν το δικό τους ρυθμό. Ένας τροχός σφυρίζει πότε πότε καθώς χαϊδεύει το σίδερο, μα τα πόδια ακινητούν στο φρεσκοστρωμένο σεντόνι. 
Τι ευλογία ο γιος μου που γυρίζει ξημέρωμα και κοιμάται ως τώρα; Κι εγώ λέω δε ζω... 
   Στους ρυθμούς κάποιων κρουστών σε μια πλατεία Σάββατο βράδυ, εκεί, που άφησα το κορμί όσο μπόρεσα να κινηθεί και να νιώσει, εκεί πέρναγε μια ορμή ακατάλυτη απ' τη γη προς τα πάνω,που θα 'θελα να τινάξει ψηλά κάθε μικρό κοκαλάκι μου, κάθε άρθρωσής μου τη σύσπαση να τη λιώσει, να τη διαχύσει στο σύμπαν. Να έτσι ελεύθερα, ανώδυνα, ανεπαίσθητα, ειρηνικά, σαν μπουρμπουλήθρες στον αέρα, ν' ανυψωθούν απ' όλους τους πόρους του δέρματος εξαχνωμένες οι μορφές όλης της άρνησης του ωραίου και της χαράς, που είχα εγκλωβίσει... Κι εγώ λέω δε ζω, ενώ κάθε παλμός δε βαστά τη σιωπή του; 
   Εγώ τη βαστώ. Την έμαθα τη σιωπή αυτή. Κι ας μην ξέρω ακριβώς το χνώτο της, ούτε τ' όνομά της μη με ρωτάτε, δεν ξέρω. Μονάχα πως είναι βαθιά... Και πως κλείνει μέσα της όλη την ανασαιμιά μου, που 'ναι ανάσα της γης. Να, σαν τη σιωπή ενός δέντρου μεγάλου το σούρουπο, τότε που τα πουλιά παύουν τις τρίλιες τους για ν' ακούσουν, κι ακόμα κι ο άνεμος ακινητεί τα φύλλα και τα κλαδιά του... Σαν αυτή τη μεγάλη σιωπή, που όλο κάτι κρατά και δε λέει, κι όλο απλώνει μια μαγεία ολόγυρα, λες κι ένα αστέρι θα πέσει από ώρα σε ώρα στην κορφή και στο κέντρο του, για ν' αλλάξει όλη του την υπόσταση. Να φωτίσει ο τόπος, ο κήπος μου, να σκιρτήσει η καρδιά του παιδιού που κοιμάται τον ύπνο της, κι ύστερα... Κι ύστερα τι θα γενεί μη ρωτάτε, δεν ξέρω... Πάντα αναρωτιόμουν τι σωπαίνουν τα δέντρα...

                                                                           Ευαγγελία Σερέτη
                                                                                               ("Όταν μιλήσει η γη" - απόσπασμα)